SOSYAL ENFLASYON

Aslinda cok eski zamanlar degil lise yillarinda daha... Hayat cok guzeldi. Surekli arkadaslarla cosma, eglenme, icelim guzelleselim naralari, kosulsuz sevgi sozcukleri... ve daha nice guzel duygular her tarafimi sarmisti. Hersey oylesine buyuluydu ki gozlerim kor olmus degerini o zaman farkedememisim. Simdi simdi anliyorum daha ne denli cafcafli yillar oldugunu o zamanlarin.

Universite yillarinda kendi ozgurlugumu elime almis olmanin verdigi cesaretle tum gay olaylarina saldirdim. Hemen bir sevgili olmadi mi koyver gitsin gelsin yenisi. Sevgili degistirmek o kadar kolaydi ki gozunun ustunde kasin var diip bi siktiri cektigim zamanlar bile oluyordu. Eglencenin doruklarindaydim. Surekli yeni bir deneyim, her zaman daha fazlasi, hep daha yuksegini ister hale geldim.

Yalniz farkinda olmadigim birsey vardi ki bu isteklerim gun gectikce beni daha bencillestiriyordu. Banyoda aynalara daha fazla bakar olup arkadaslarimla daha az vakit gecirir oldum. Cunku benim icin tek onemli bir sey vardi. Oda bendim. Biraz kilo alsam hemen spora yazilir yuzumde ufak bi sivilcelenme olsa tum kredi karti limitimi kozmetige yatirirdim. Hep beni yalniz birakmicak bir kisi var o da kendim derdim ve kendimden baska kimseye guvenmicegim tercihler yapardim. Birinden bisey istesem caktirmadan hep yapip yapmadigini kontrol eder baktim becermiyorsa fazla ustelemez kendim hallederdim. Ozetle hayatimda sadece bi kisi vardi. Oda bendim.

Aradan gel zaman git zaman bugun bisey farkettim. Gecen arkadaslarla icmeye gitmistik. Bi onceki postumda anlattigim olay. Bugun tekrar bir araya geldik kursta gecenin yorumlarini yaptik. Butun gece milleti kitleyip kendimden konusturmusum. Konu baska birine gectiginde ise surekli karsi tarafi ezip bildigin itin gotune sokmusum. Tamam icimde kendimi biliyorum. Gercekten de kotu niyetle soylemedim hicbiseyi. Ama farkettim ki zamaninda lisedeyken uzaktan izleyipde esas boyle burnu havada olan tipler eziktir dedigim insanlara donmusum resmen. Surekli bi sekilcilik, surekli bi kendini begenmislik hali. Bi laf duymustum bi keresinde tam ona donmusum '' dusuk sahnelerin yuksek yildizi''. Ben hic boyle olmak istemedim aslinda hep lisede ki gibi cantamizdaki dipte kosede kalan paralari birlestirip kasiyere dilendikte geldik edasiyla 2 cay diip sonra kahkahalara bogulan cocuklardik. Ici dolu, karin kasi yapan cinsten kahkahalarimiz vardi.

Simdi o gunleri dusundukce kendimi kocaman bi grup icinde salak sapildak seylere gulerken bile yalniz hissediyorum. Belki suan etrafimda o zamana kiyasla daha fazla insan var. Ama benim gozumde daha az adam var. Umarim bir gun annemin dedigini basarabilirim...

CAKALLARIN KRALI OLMAKTANSA, ASLANLARIN EN DUSKUNU OL!!!